ได้ทำการศึกษาพฤติกรรมการดูดซับของแบเรียมและเรเดียมบนพื้นผิวของแมงกานีส
ไดออกไซด์ที่เคลือบบนวัสดุ polyamide โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อใช้เป็นเทคนิคใน
การทำให้สารละลายที่จะทำการวิเคราะห์มีความเข้มข้นของแบเรียมและเรเดียมสูงขึ้น   
เทคนิคที่ใช้ในการศึกษาหาปริมาณแบเรียมคือเทคนิค Inductively Coupled 
Plasma – Atomic Emission Spectrophotometer (ICP – AES)  
ส่วนการตรวจหาปริมาณเรเดียมใช้เทคนิค Liquid Scintillation Counter (LSC) 

ในการศึกษาพฤติกรรมการดูดซับในเบื้องต้นศึกษาโดยดูพฤติกรรมการดูดซับของแบเรียม
บนพื้นผิวของแมงกานีสไดออกไซด์เป็นลำดับแรก เมื่อได้สภาวะที่เหมาะสมแล้วจึงได้ใช้
สภาวะดังกล่าวเพื่อทำการทดลองศึกษาพฤติกรรมการดูดซับของเรเดียมต่อไป โดยพบว่า
วัสดุ polyamide ที่มีลักษณะเป็นเม็ดจะดูดซับปริมาณแบเรียมได้ดีกว่าวัสดุ polyamide 
รูปแบบอื่น ๆ โดยมีปริมาณการดูดซับของแบเรียมอยู่ในช่วงร้อยละ 80 – 90 ค่า pH ที่
เหมาะสมสำหรับการดูดซับเป็นได้ตั้งแต่ 3 – 13 โดยช่วงระหว่าง pH 5 – 7 จะมีค่าร้อยละ
ของการดูดซับมากที่สุดที่ร้อยละ 89  สำหรับระยะเวลาที่ใช้ในการดูดซับพบว่าหลังเวลา 
60 นาที การดูดซับไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงสูงกว่าเดิมมากนัก  ส่วนปริมาณสารดูดซับที่ใช้
ในการดูดซับแบเรียม จะคิดจากค่าพื้นผิวของแมงกานีสไดออกไซด์ ซึ่งขึ้นกับรูปแบบของ
วัสดุ polyamide โดยพบว่าพื้นที่ผิว 1 cm2จะสามารถดูดซับปริมาณแบเรียมได้  
0.45x10-6 mol/cm2   ส่วนการศึกษาโลหะอื่น ๆ ที่อาจรบกวนการดูดซับของแบเรียม
บนพื้นผิวของแมงกานีสไดออกไซด์ได้พบว่าแคลเซียมมีผลมากทำให้การดูดซับของแบเรียม
บนพื้นผิวของแมงกานีสไดออกไซด์มีค่าลดลง  ส่วนแมกนีเซียมและโพแทสเซียมมีผลเล็กน้อย
ในขณะที่ผลเนื่องจากโซเดียมมีน้อยมากต่อการดูดซับของแบเรียมบนพื้นผิวของแมงกานีส
ไดออกไซด์

ได้ทำการทดลองใช้สภาวะเหมาะสมในการดูดซับของแบเรียมบนพื้นผิวของแมงกานีส
ไดออกไซด์เพื่อใช้ทดลองหาปริมาณเรเดียมโดยวิธีการในลักษณะเดียวกัน  พบว่าให้ผลเป็นที่
น่าพอใจโดยมีค่า % recovery มากกว่า 80 % อย่างไรก็ตามในการนำวิธีการนี้ไปใช้งาน
เพื่อใช้ในการวิเคราะห์หาปริมาณเรเดียมในน้ำตัวอย่างจริงจะต้องมีวิธีการขจัดปัญหาการ
รบกวนอันเนื่องจากสารรบกวนอื่นที่อาจมีอยู่ในน้ำตัวอย่างและทำให้ผลการทดลองผิดพลาดไป